Bajka, ale wcale nie dla najmłodszych dziewczynek. Odwrócony schemat: ona niby to brzydka i gruba, ale równocześnie sarkastyczna, pewna siebie
i waląca prawdę prosto w oczy (często niecenzuralnie). On przystojniak
i gość z opinią podrywacza. Ona rzuca się na niego (dosłownie – 17 lat!)
i nie jest zaangażowana w związek. Jest on odskocznią od problemów (rozwód rodziców, alkoholizm ojca, były chłopak szuja). Ją wspierają przyjaciółki, wbrew definicji DUFF wierne i oddane. Jest jeszcze chłopak, w którym durzy się od dłuższego czasu i który wreszcie zwraca na nią uwagę. Schemat jest odwrócony, ponieważ to dziewczyna traktuje chłopaka instrumentalnie. Wszystko nieskomplikowane i przewidywalne, ale czyta się przyjemnie. Pomimo nabijania się z amerykańskiego stylu życia (bale, imprezy itp.), bardzo amerykańska. Uwaga erotyka (chociaż jak mówi moja nastoletnia córka- przecież chodzi o miłość!!!). Zasadniczo warto przeczytać, żeby poznać też mechanizm zjawiska jakim jest DUFF. Szczęśliwie obśmianym w tej książce, co być może nastolatkom, które poznają tę historię łagodniej spojrzeć na siebie i swój wizerunek.
Ekranizacja niezła i może być oglądana przez nieco młodszych widzów.
Literatura amerykańska. Literatura młodzieżowa. Powieść obyczajowa. Romans.
Keplinger Kody: DUFF. Ta brzydka i gruba. HarperCollins, 2015
Moja ocena: 5/6